IK HEB GEWONNEN!! ‘CHRISTIEN!!!!!’

Alles lag klaar toen ’s morgens vroeg de wekker ging. Ik moest alleen mijn kleine ‘mahjonggelukssierraadje’ – dat ik ooit bij Christien kocht – nog vinden. Maar ik vond het niet. Dan moest het stenen hart van Wil in mijn broekzak het maar doen.
Lekker wandelingetje naar Hageveld, een boterhammetje minder voor ontbijt omdat ik me op de koek van José verheugde. José was er niet, maar Annet d’r koek was ook lekker. Christien was er en die had toevallig een ringetje dat mij precies paste in alle opzichten. Ik zei dat als ik zou winnen het door haar zou komen en ik heel hard haar naam zou roepen. We lachten ;-).

Ik lachte ook toen ik zag dat Luuk en ik precies gelijk stonden na de eerste ronde, 2 TP, 35 MJP. Daarna veranderde dat. Ik had echt de wong en kreeg steeds handen waar ik iets mee kon. Vaak lukte het ook om ze af te maken of werd het zelfs mooier. Zelfs een keer All Honors! Ook veel 8- à 9- punten-mahjongs en die tellen op zo’n dag . . . . dat tikte lekker aan. De scoreborden gingen daarna aan mij voorbij, die zag ik nergens meer.
Het ging goed en steeds beter . . . tot ik bij Kanna, Michel en Nelleke kwam te zitten. Michel had ook al een paar keer 4 punten gescoord en Kanna had duidelijk zin om te winnen. Nou, ze begon goed. Ik dacht dat ik het wel gehad had voor deze dag maar plots kreeg ik het weer. Ik haalde Kanna in, we hielden de tijd in de gaten en dachten om de beurt dat het fijn zou zijn als die voorbij was of dat we nog net even de ander de baas konden worden. De spanning was tergend. Oh, wat was ik teleurgesteld toen Kanna uiteindelijk tijdens het laatste spelletje meer punten had dan ik. Michel bleef maar rekenen en rekenen maar het was niet anders. Kanna had mij verslagen en mij hiermee een plaats op het podium ontnomen. Dat dacht ik echt!

Van Luuk hoorde ik dat hij nog ‘ging’ voor de veertiende plaats en ik dacht dat ik daar nu misschien ook wel kans op zou kunnen maken. Wie weet?
Het was een leuke dag. Lieve mensen en echt supergezellig. Veel nieuwe gezichten ook erbij. Tafels met allemaal ‘anderen’ (op die laatste na dus). Zo langzamerhand leer ik al die gezichten kennen en zelfs aardig wat namen erbij eindelijk. Ik vond het zo leuk dat ik ook met Heleen aan tafel zat, die zie ik niet vaak en ik moet altijd aan haar denken als ik mijn muur opbouw. Zij heeft mij mijn oude manier, die ik vroeger leerde, doen vergeten. Soms zet ik nog wel de muur zo perfect neer zoals mijn moeder dat altijd wilde hoor ;-). Hoe perfect en vrolijk de dag nog voor mij zou eindigen had ik echt nooit verwacht. Die scores zag ik niet, er hing steeds dat ene van de eerste ronde.

Ik ben eigenlijk verre van bijgelovig. Ik geloof dus niet dat het door het stenen hart, de ring of zelfs de wijze van muuropbouw of neerzetten komt. Ik had de wong en zag wat ik met de stenen kon doen en zelfs af en toe veranderen van doelstelling en, ik denk dat ik dat van Luuk heb geleerd, misleiden. Mijn spel was zo overduidelijk toen ik voor All Honors ging. Ik dacht gelukkig net op tijd (maar dat kan je nooit weten!) aan Luuk en Wil (pokerface!) en rommelde een beetje met mijn stenen, zodat het leek alsof ik moest kiezen wat weg te gooien. Dat maakte de Honorpungen die reeds op tafel lagen minder ‘verdacht’. Is dat niet geraffineerd ;-)?

En steeds nog ben ik niet goed genoeg om bij de Rode Draken te komen, want ik ben zo bezig met mijn eigen spel dat ik niet oplet wat anderen doen. Gelukkig spelen veel recreanten ook zo want : ‘IK HEB GEWONNEN ! ! CHRISTIEN!!!!!’

Liesbeth